-Jesteś martwa- mój braciszek nie mógł się powstrzymać, i nim się zorientowałam, Polska zaatakował mnie od tyłu. Jak długa padłam na podłogę, zbierając zarazem kurz z niej. Usiadł na mnie przytrzymując mi ręce. Był silny i stanowczy. Wyrywanie się nic nie dało. Wbiłam wzrok w podłogę, czekając co nastąpi dalej.
-Czego tu chcesz?- nagle czyjś but ukazał się przed moimi oczami. Mój wzrok powędrował coraz to wyżej aż mogłam zobaczyć jego twarz. Pełną złości, zniecierpliwienia i chyba obrzydzenia.
-Spadaj, Anglio- warknęłam i w jednej sekundzie wyrwałam się z objęć Polski z dziwnie ogromną siłą. Chłopak poleciał kilka kroków dalej, a ja miałam czas aby stanąć na równe nogi. Wskoczyłam szybko na stół, omijając Norwegię, który prawie wpakował we mnie kulę od pistoletu. Następnie rozejrzałam się w ślad za drzwiami. Błyskawicznie poczułam, jak traciłam grunt pod nogami, i dziwne poczucie ciepła. Chwyciłam się za ramię.
-Przesadziłeś!- warknęłam na Polskę, który stał dumnie z bronią w ręku po drugiej stronie blatu. Niczym komar na świeżą krew rzuciłam się na Feliksa. Już miałam odwinąć jego twarz na drugą stronę, kiedy to usłyszałam trzask wyłamywanych drzwi. Niemiec i Prusy wparowali do pomieszczenia omijając biegiem państwa i ich postrzały.
-Czemu mi to robisz!- oburzył się Polska, który leżał pode mną. Trzymałam kurczowo moje ręce na jego szyi, a kolanami przytrzymywałam jego dłonie.
-Sam zacząłeś!- odpowiedziałam po czym sekundę pomyślałam. Brzmiało to jak braterska kłótnia jakie co chwilę prowadziliśmy kilka, dobrych wieków temu. Straciłam czucie w lewej ręce, mimo to wytrwale trzymałam go, patrząc się głęboko w jego oczy. Ich zieleń była czysta i jasna, przypominały mi te dawne poranne łąki.
-Tak? A co niby zrobiłem?- nie dawał za wygraną. Do oczu naleciało mi kilka łez. Przycisnęłam mocno wargi. Wtem poczułam jak ktoś przerzuca mnie przez ramię.
-Zdradziłeś- odkrzyknęłam szybko i zemdlałam. Ból z przebicia skóry był nie do zniesienia.
-Nie wierć się tak... Eh, nie wygląda to dobrze- czyjś głos mknął mi przez setki myśli. Widziałam tylko czarne tło z białą, dziwną poświatą.
-Co...?- odchrząknęłam. Otworzyłam leniwie jedno oko. Jakaś twarz wisiała przede mną.
-Leż, głupia.- poczułam zimne, kojące palce na czole. Wtem oprzytomniałam na tyle, aby otworzyć szeroko swoje szare oczy.- Co cię właściwie podkusiło, aby do nich wbić?
-Wentylacja była słabo zbudowana i załamała się pode mną- przetarłam ręką usta. Metaliczny posmak był ohydny i mdły.
-Schudnij- Prusy zaśmiał się bandażując jednocześnie ranę. Dostrzegł chyba moje złowrogie spojrzenie, ponieważ szybko się zmieszał i dodał- Przepraszam, żartuje. Chuda jesteś.- Nic już nie odpowiedziałam. Nie przeszkadzało mi nawet, że leżałam w rozpiętym i prawie rozebranym mundurze. Chłopak przyzwyczaił się chyba do tego widoku.
-Skurwysyn- krzyknął Niemcy głośno otwierając i zatrzaskując za sobą drzwi. Rzucił nerwowo czapkę na podłogę i starł pot z czoła- Twardy jest.
-Kto jest twardy?- aż podniosłam się pełna najgorszych obaw, które się potwierdziły.
-Polska- usiadł na fotelu, który mieścił się obok sofy na której leżałam. Dłońmi zakrył twarz i przeczesał włosy do tyłu.
-Gdzie on jest!- nie pozwoliłam Prusom skończyć opatrywać mi rany. Wstałam szybko zapinając bluzę mundurową. Jak burza wyszłam i pobiegłam przed siebie. Przez te tygodnie mieszkania tutaj zdążyłam zapamiętać pokoje i ich użytkowanie. Wiedziałam, a przynajmniej domyślałam się, gdzie znajduje się Polska. Kątem oka widziałam biegnącego za mną Prusy. Jeszcze bardziej przyspieszyłam kroku.
Żadna armia nie wejdzie na teren Który broniony jest polską ręką Chociaż jest was czterdziestu na j
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz